postmodern culture วัฒนธรรมหลังนวยุค

ผู้แต่ง : เอนก  สุวรรณบัณฑิต

ผู้ปรับแก้ :  กีรติ  บุญเจือ

วัฒนธรรมหลังนวยุคก็จะเป็นไปในรูปแบบที่เป็นวัฒนธรรมที่ไร้พรมแดน ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีขีดแบ่งในเรื่องของกาลเวลา หรือแม้กระทั่งเรื่องของวัฒนธรรมที่มีความแตกต่างทางความคิด ต่างภาษา และเชื้อชาติ สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถมาปิดกันวิวัฒนาการแนวความคิดของกระแสหลังนวยุค ที่ส่งผลต่อแนวความคิดของมนุษย์ยุคปัจจุบันต่อทัศนคติที่มีต่อสิ่งรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม มาเป็นการผสมผสานทางวัฒนธรรม ทำให้เกิดวัฒนธรรมใหม่ขึ้น อันสืบเนื่องมาจากการผสมผสานแนวความคิด (collage)  ตลอดถึงใช้วิธีการดัดแปลงให้เข้ากับวัฒนธรรมพื้นถิ่นที่มีอยู่แล้วเพื่อให้เกิดความเหมาะสมมากยิ่งขึ้น (bricolage) เช่น การดัดแปลงการเต้นรำแอฟริกัน มาเป็นการเต้นประกอบดนตรีแนวร็อค ที่ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในสังคมยุคปัจจุบันอย่างเห็นได้ชัด

ในเรื่องของคุณค่าวัฒนธรรมหลังนวยุค นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับผลงานของผู้สร้างสรรค์มากยิ่งไปกว่าการตีความหมายที่หลากหลาย   และสามารถที่จะประสานความหลากหลาย ( pluralism ) ที่แตกต่างกันนั้นให้มีลักษณะที่เชื่อมสัมพันธ์ต่อกัน  โดยมีเทคนิคที่ใช้ก็คือ การดึงเอาเสียงหรือ ผลงานของมันจากบริบทหนึ่งไปใส่ไว้ในอีกบริบทหนึ่ง (decontextualized voice )  ส่วนกรณีที่มีศิลปะที่แตกต่างกันนั้น ก็จะแยกเอามาร่วมไว้ด้วยกัน  เพื่อไม่ให้เกิดมีการผสานเสียงกัน  จนทำให้เกิดศิลปกรรมแนวแปลกใหม่

ดังนั้น เมื่อวัฒนธรรมหลังนวยุคก่อตัวขึ้นแล้ว  ฝ่ายอนุรักษ์นิยมมักจะโต้แย้งไปในแนวทางที่ไร้รสนิยมอันดีงาม  ไม่เหมาะสม ไม่ไพเราะ เท่าวัฒนธรรมเดิมที่มีอยู่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เป็นวัฒนธรรมที่มีมาในแนวคิดหลังนวยุค เป็นการสร้างสรรค์วัฒนธรรมแบบใหม่ โดยไม่มุ่งเน้นในเรื่องของคุณค่าความไพเราะ แต่มักจะให้ความสำคัญเกี่ยวกับแนวคิดการสร้างสรรค์แบบแปลกใหม่จากเดิม  ทำให้เป็นที่แปลกหูแปลกตาแก่ผู้ได้พบเห็น  ซึ่งถ้าเทคนิคดังกล่าวขาดการสร้างสรรค์ให้ใหม่หรือแปลกแหวกแนวแล้ว ก็จะจัดเข้าอยู่ในจำพากลอกเลียนแบบ (plagiarism)  หรือไม่ก็  สรรค์นิยม (eclecticism) เอาง่ายเข้าว่าอยู่นั่นเอง